September

Når du ser stjerneskot ordentlig for fyrste gong og kvardagen kjennes for stor, heilt til du ser ut vindauget og du ser verda falle til ro, og du kjenner det gå varmt i heile deg, mellom ribbeina og inn i blodstraumen; når kåpene er lange og helane høge, huene strikka og vottane varme. Når headsettet er rosa og gatene lune. Når utsikta frå vindauget ditt er lauv i raudt, brunt og oransje, og du kjenner alle delane i deg smelte på plass igjen, og du ser opp på himmelen og kjenner at du kom deg gjennom året som var, og er endå meir rusta for året som ligg framføre deg.

Kvardagsgleder

Det er når du ligg og pjusker deg i senga di, som du sikkert burde skifte på men er for lat til å gjere fordi du veit at det vil bli like ille til morgondagen igjen. Når du nettopp har lagt på telefonen etter å fått dagens symptai hjå mamma, og det plutselig står et smil uttafor døra di med en handlepose i handa og en god klem på lur. Det er når det er greit å vandre rundt i den oversiza onepiecen din, som ikkje er ein vanleg onepiece, men ein av dei kulaste disneyfigurane av alle tider, og den einaste responsen du får er ein mild latter og eit utsagn om at du ser søt ut, trass i at du kjenner deg som tidenes svamp på innsida. Du tek deg sjølv i å smile, fordi du tek deg sjølv i å innsjå kor heldig du er som har ein venn som du kan sende handleliste til, fordi du er i for dårleg form til å snuble deg på butikken sjølv, og ingenting i det nyoppfyllte kjøleskapet fristar, fordi alt smakar plastikk - og alt må tyggast.

Du veit du er heldig når du har nokon du kan tulle i fleire timar med, og som ikkje er redd for å gi deg ein klem sjølv om du er full i basiluskar og sveittehelvete. Når du ler til du hoster, og alt er greit. Det er når du står i døra og seier snakkes, samtidig som du kjenner på kor godt det er å ha nokon i livet ditt som bryr seg nok til å ta tid ut av sin eigen fridag, stikke innom både butikk og apotek, samt kome å sjå at du framleis lever, der du ligg i den vesle grotta di og hoster og harker, og mest hater litt på alt.

Det er når du ligg og syg på saftisen din, medan du ser episode 2383948 av how i met your mother på netflix, og telefonen plutselig ringer, og før du rekk å tenkje ein einaste tanke står eit anna fantastisk menneske uttafor døra di, med favorittsjokoladen din i eine handa, og blomsterbukett i den andre. Når du får endå ein god, varm klem og eit "bli frisk no då,  up top every day!", og du ser han snu på hælen og springe vidare til neste jobb. Han stakk innom på veg heim frå jobb - også berre for å sjekke at du var i livet, og har det greitt.

Yjup; det er når du står og snittar roser ved vasken, innser du ikkje har ein stor nok " vase" og ender opp med ei tom appelsinjuice-flaske og ein karafell, at du tek det deg sjølv i å kjenne at smilet i hjartet går heile vegen rundt. At du er heldig som har så fine mennesker i livet ditt; mennesker som stiller opp når ting er kjipe, som viser omtanke og vennskap, og som let deg vere deg, uavhengig om det er å vere ei energisk duracellkanin som flyg frå a til b, eller eit stk sliten, forkjøla studine vandrande rundt i ein oversized, blå onepiece, iført like oversiza tøfler på beina.

01:44, natt til tjueåttande august

Når klokka som til vanlig verkar betryggande, plutselig vert din verste fiende fordi den minner deg om at klokka er altfor mykje, og søvnen altfor fråverande, og at dei to febernedsettjande tablettane du tok istad framleis ikkje har kicka inn. Når du ligg i den altfor store senga di med den èine foten under dyna, den andre oppå den andre dyna, den èine puta oppå ryggen og den andre plassert som ein ball under nakken. Når du kjenner at kinoen bak augelokka har begynt å snurre utan deg, og du banner høgt inn i deg fordi du så gjerne vil sjå den, men hostinga som ligg og modnar seg i luftveiane dine har andre planer; kvar gong du lukker augo er det som ein liten rakett vert avfyrt frå kvar si side ved ribbeina - skyt fart oppover heile systemet, heilt til det når utsida av leppene dine og du tek deg sjølv i å ligge i fosterstilling medan du høyres ut som eit gammalt menneske med ei alvorlig grad av kols.

Det er når lunchen du hadde gleda deg til å ete smaker plastikk, og favorittsjokoladen smaker gammalt brød at du gir deg over og tek til deg alle kjerringråda mamma har gitt. Når du slukner i seks tida ein torsdag ettermiddag, vakner i ditt eige basseng av svette og faenskap tre timer seinare og innser at nattesøvnen er det berre å gløyme. Heilt fram til favorittfilmen begynner å spele bak augelokka, og du hiver i deg alt av mirakelkurer berre for å få den med deg.

Når alt kjennes heilt forgjeves fordi du hadde glømt korleis det er å ha feber, så du ringer heim og klager til mamma for å få sympati og virtuell kjærleik. Fordi livet som studine ikkje nødvendigvis er så jævlig hardt at det gjer noko, men berre fordi det er lite som slår å ringe heim når ein kjenner seg pjusk, og ein elles ikkje har nokon som kan pusle rundt enn lenger. Sånn, fordi ein leiker vaksen, med studier, arbeid og andre vaksne greier. Og og og...  Berre, emneknaggar deg sjølv med livet som studine, ei natt i august, medan feberen syng old mcdonald had a farm, og mummitrollet og den mystiske hatten speler på lerret bak augelokka.

Livet i praksis

er ikkje alltid som livet i teorien. Faktisk, så er det sjeldnast det. Fordi i praksis er livet, i undertegna si erfaring, alltid skiftande. For eksempel slik at noko som verka riktig den eine dagen, kanskje ikkje verka så riktig dagen etterpå likevel. Eller kanskje var det den tette nasa du ignorerte ei veke i strekk, og som på den tredje morgoen gir utslag i ei ikkje eksisterande stemme og ein kropp som kjennes ut som gelè. Eller var det seigemenn?

Når du kjem heim altfor seint, gløymer og legge telefonen til lading, og det resulterer i at du dagen etterpå står utan telefon før skuledagen eigentlig er i gong. Det er når du står der med is i magen og adrenalinet opp i halsen, medan du skal promotere deg sjølv for å få vere med i ei linjeforening som berre har vokse på deg dei siste vekene. Det er når du høyrer namnet ditt bli ropt opp og den vesle miniatyrversjonen av deg hoppar opp og ned i eufori over at du klarte det, og du kjenner roa senke seg over skuldrane.

Skiftande, alltid. Som når du innser at du held på å tre meir og meir inn i dei vaksne sine rekkjer; ordnar deg skap på lesesalen, fyller den opp med bøker, den himmelblåe koppen med kvite og turkisfarga blomar på som du fekk i bursdagsgåve, samt fleecepleddet og tøflene som er gode å rusle rundt i når hausten gjer sin entreè.
Eller når klokka er nærmare kveld enn ettermiddag, og du tek deg sjølv i nakken, bøkene frå skapet og fyller koppen med tè, set deg på den faste plassen din på den varmaste lesalen og plugger musikken i øyrene og forbereier deg til forelesninga du tenker du skal på i morgon, sjølv om den snikande feberen og den høglytte hostinga seier noko anna.

Eller kanskje det er når det i teorien kanskje burde vore tungt og slitsomt å sitje der, nesten åleine, ein stakkarslig onsdagskveld med boka på lesestativet, tekoppen i handa og musikken på øyrene, men du tek det sjølv i å kose deg der du sit. Sjølv om forma er laber og pepsi maxen er tom for køllsyre fordi du gløymte å skru på korka skikkelig, så sit du og daffer i den nye favorittgensaren med mikkemus på, den plommeraude buksa du arva frå ei venninne og eit spennande pensum.

Skjønt, det aller meste har ein slutt. Og når du ser at klokka bikker 8, og lyset på lesesalen slår seg oftare av fordi der ikkje er nokon som beveger seg i rommet er det som regel eit teikn på at ein burde gå heim. Når du kjenner at kjedsomheten tek overhand, og du tek deg sjølv i å fundere på kva du skal lage deg til middag ut veka - og at du defintivt burde handle inn og fylle opp det relativt halvtomme kjøleskapet i heimen. Kanskje det hadde vore digg med spagetti og heimelaga saus, eller burde ein kjøre taco-torsdag? Kvar dag er ein fest og greier, seier dei.

Når lyset slår seg av for ente gong, og du er på veg og tek hintet, for så å kome i snakk med den andre sjela som sit på lesesalen. Eit nytt bekjentskap rikare, og ein god halvtime seinare er ein endeleg heime, og feberen som før berre var snikande og ertande, har bestemte seg for å ha full fest. Det passa jo perfekt, med tanke på at det du eigentlig skulle ha på butikken, som var dopapir, var det du gløymte. Og idet du tek bilen fatt for å snegle deg nedover på butikken, gløymer du å svinge av på riktig avkjørsel og du finn deg sjølv i å liksågodt ta deg ein ekstra runde i rundkjøringa - berre fordi du er så glad i å køyre rundt og rundt. 

Det er når du endeleg kjem heim med dopapiret i handa, at du slenger frå deg skoa opp etter skoskapet, tek på deg pysjskjorta og poppar i deg litt febernedsetjande og snik deg under dyna og innser at du har gjort deg utilgjengelig heile dagen, for så og ta deg i å tenkje at eigentlig, så var det heilt greit. Heilt greit fordi det er godt å ikkje alltid vere tilgjengelig, men heller ta ting i sitt eige tempo, og heller la situasjoner utfalde seg på litt nye måter. Sånn, sidan er vorte vaksen studine, langt vekk ifrå mor og far, og må stelle og pusle rundt ein sjølv. Når ein er sjuk. Eller, ikkje sjuk, berre mindre oppegåande. 

‹‹When I start feeling sick, I stop being sick and be awesome instead. True story›› - Barney.

Ein lun mandag

Det er når du overrasker deg sjølv med å berre slumre forbi èi ringing, kjem deg opp, steller deg på badet medan du kokkelerer frokost, lunch og middag på kjøkkenet. Når du faktisk har god nok tid til å sitje og nyte det tårnet av ein frokost du har snekra saman, samstundes som du super til kaffien på termokoppen. Termokoppen fordi du veit at plutselig er klokka der, som den alltid er, og du har akkurat nok tid til å knyte på deg dei kvite sneakersane, kaste ytterjakka i sekken og snuble deg ut gjennom døra og bort til bussholdeplassen medan du febrilsk prøver å kjøpe billett via telefonen. Noko som plar fungere - alle andre dagar enn i dag.

Tre busser let du passere før du endelig bit sunnmøringen i deg og kjøper billett via sms; ti kroner i differanse når det gjeld kjøp av billett via telefon eller direkte ombord i bussen. Slikt er ikkje småtteri for ei gjennomsnittlig fattig studine. Det er faktisk ein heil first price nudlepakke. Når forelesinga du eigentlig var litt skeptisk til, viser seg å vere av stor interesse og du sit att med to fullskrivne A4 - sider på Word, og du klapper deg på skuldra medan stemma i hovudet ditt seier at sånn skal du halde fram ut semesteret. Det er ein sånn dag der du stopper og smalltalker litt med alle kjente du møter, før du opnar døra inn til lesesalen for å råtne opp der nokre timer før du skal på jobb.

Med blomsterskjørtet nr 253586 og dei rosa øreproppane, tek du sekken på ryggen og beina fatt medan du tusler deg avgårde på jobb. Fordi sola skin, og humøret er stabilt og fordi du kan. Fordi kroppen kan bere, og fordi du vil spare penger. 

Når dagens høgdepunkt er den vesle, søte jenta som seier at du var så fin på håret, og hadde fine øredobber, og du kjenner smilet breier seg både rundt andletet og hjartet. Når søvnmangelen innhenter deg og du kjenner at du har ete for lite og fått i deg for lite væske. Det er då det hjelp å ha ei mamma ein kan ringe når ein går heim frå jobb, berre for å syte litt om at ein er sliten, for å få i respons at det ordner seg, som det meste anna. Det er når nøkkelen går rundt på fyrste forsøk, og du berre kan sparke av deg skoa, pusse tennene og krype under dyna og å kjenne på kor godt det er, når dagen har vore innholdsrik, og sola varma heile vegen gjennom kroppen.

Ein dag som dette

Oppå ein hau, med utsikt over heile byen, og med sola steikande i ryggen. Det er nett som om verda står stille; det er eit av dei augneblinka som du nesten ikkje vil ta innover deg, fordi du veit at idet du må reise derifrå så forsvinn den gode stemninga som rommer kvart fiber i kroppen. Når du sit inntil ein steinvegg og knaskar cashewnøtter og yogurtnøtter frå den vesle, blåe plastikkboksen du kjøpte på clash olshon i eksamentida fordi du vart lei av å gjere oppvasken kvar dag, og selskapet er eit stk bestevenn du ikkje har fått snakka med på altfor lenge. Praten berre går, og om den ikkje går så deler de den same, behagelige stilla som berre kan eksistere mellom mennesker som er trygge på kvarandre. Du tek deg sjølv i å smile fordi du for fyrste gong gjekk på tur i sportsbh og la att tskjorta i sekken, og du observerer alle dei andre menneska som sit på den same hauen, og som ikkje kunne brydd seg mindre om kva du har valt som turklede, fordi dei er for opptatt med sine eigne liv; sine eigne hundar, born, kjærestar.

Slitne bein som rusler på hard grusvei det siste stykket til bilen. Når begge drakk opp vatnet på toppen, og de held humøret oppe ved å snakke om hausten som vert hard, men overkommelig og humoren er svada, men likevel fin fordi ein veit at ingenting er meint negativt. Det er å kome fram til ein glovarm bil, sette aircondition på fullguffe, volumet på ipoden på maks og å snegle seg nedover svingete veger, stoppe for å prøve og klappe sauer langs vegen, og å kjøyre innom nærmaste beninstasjon fordi ein er nær dehydrering. Det er når ein seier snakkes og bildøra går igjen, og du set kursen heimover. Heimover til ein forsømt hybel og eit relativt tomt kjøleskap, vel vitande om at semesteret starter for fullt i morgon, og der framleis er ting du skulle gjort før du tok kvelden. Når kvardagen endeleg innhenter deg, og du sit i den litt mindre forsømte hybelen (fordi du rydda), gliser for deg sjølv fordi du veit at, i slutten av dagen, er det ingenting som slår ein litt småkaotisk kvardag, i eit stressande - men heidundrandes kjekt, stundine sitt liv.